Myśląc o kupnie działki na Mazurach można mieć również na uwadze dawne pruskie pałace i dwory. Jednym z nich jest pałac w Mieduniszkach Wielkich – właściwie niszczejący po pożarze, będący jednak rękach prywatnych. Budynek otaczają ruiny zabudowań gospodarczych o ciekawej architekturze z elementami neogotyckimi.
Pałac został odbudowany w 1920 roku w stylu neobarokowym jako budynek jednokondygnacyjny, podpiwniczony z dachem mansardowym. Do elewacji południowo-zachodniej została dobudowana niższa oficyna utrzymana w stylu całości. Bryłę urozmaica dwukondygnacyjny ryzalit. Do tej pory nad głównym wejściem widoczne są pozostałości kartusza Herbowego.
Wcześniej w tym miejscu stał ceglany dwór, który został zniszczony w czasie I wojny światowej. Zwracają uwagę szerokie schody prowadzące do parku, ozdoby otworów okiennych i drzwiowych starodrzew, i rodzinny cmentarzyk.
Historia Mieduniszek sięga już pierwszej połowy XVI wieku, kiedy ten teren zasiedliła ludność litewska. Były to ziemie już od dawna zarządzane przez Krzyżaków, dlatego w 1469 roku otrzymali je, zasłużeni dla zakonu bracia George i Christoph von Schliebenowie. Do końca XVI wieku również inne okoliczne wsie były w posiadaniu tej rodziny.
W czasach Prus Książęcych posiadłością zarządzał Caspar Bieschun, który jednocześnie był pierwszym sołtysem.
W roku 1786 Johann Friedrich Wilhelm von Farenheid, przedstawiciel jednego z najstarszych pruskich rodów, otrzymał tytuł szlachecki z rąk Fryderyka Wilhelma II co okazało się niejako zwieńczeniem tego, że w tym czasie spora ilość tutejszych majątków znajdowała się już w rękach tej rodziny. Do nich należały również Mieduniszki. Wówczas w tej wsi było 10 budynków mieszkalnych, 41 gospodarstw domowych i szkoła. Mieduniszki należały do parafii Żabin w powiecie darkiejmskim.
Posiadłość pod koniec XIX wieku dziedziczy Anna Von Bujak, krewna von Farenheidów, która wychodzi za mąż za Eduarda Schmidta von Altenstadt. W 1932 roku w majątku o powierzchni 725 hektarów hodowano 92 konie, 300 sztuk bydła, 30 owiec, 120 świń. Działała też cegielnia, a nawet produkowano tu trunek kornus zawierający 90 procent spirytusu winnego.
Pod koniec lat 40. Ubiegłego wieku majątek przekształcono w PGR. W pałacu utworzono biura, mieszkania dla pracowników oraz przedszkole. Po likwidacji pegeerów budynek zaczął niszczeć, w roku 1997 przeszedł w ręce prywatne i spłonął 2004.
Mimo tego, że pałac jest w takim stanie to nadal może przyciągać jego parkowe otoczenie, bliskość Lasów Skaliskich i zabytkowego Kanału Brożajckiego.
Odwiedź https://mygr.pl/